Wapniarka…

                                            

Tym razem wykorzystaliśmy piękną aurę. Niestety, nie były to planowane G. Stołowe, one muszą poczekać do czerwca. Od 1 października komunikacja autobusowa w tamtym kierunku nie istnieje. A do wielu ciekawych miejscowości turystycznych w ogóle nic nie jeździ, nawet w sezonie.

Chociaż… ta dzisiejsza wyprawa też kiedyś tam była planowana. I to był właściwy moment na jej realizację. Dojazd ok. Wycieczka łatwa, lekka i przyjemna, nie góry, a pagórki, fajne widoczki, tylko oznakowanie szlaków koszmarne. Na początku szliśmy na czuja, dopiero po jakimś czasie okazało się, że jesteśmy we właściwym miejscu. Potem nie udało się wypatrzeć kolejnego szlaku, dlatego czekał nas marsz przy głównej drodze, na szczęście krótki.

Widok z wieży super, ale popsuty przez mgłę (w październiku to norma, niestety) i przez drzewa. 

 

 

 

Pod Górami Sowimi 3…

Super jest ta tegoroczna jesień, dużo słońca, ciepło. Widać lato nadrabia zaległości. Oby jak najdłużej to trwało.

Pobiliśmy rekord, jeśli chodzi o kilometry przejechane na rowerze – 38. Oczywiście z Michasiem, bo wcześniej robiliśmy dużo więcej. Myślałam, że będzie mniej, widać źle obliczyłam odległość na podstawie mapy. A może na mapie są błędy?

Trasa? Standard, jeżeli chodzi o te tereny. W zasadzie płaska, trochę podjazdów, trochę zjazdów, trochę asfaltu (mało samochodów!), trochę polnych dróg. I mały odcinek głównej drogi, nieciekawy, bo w remoncie, niefajnie się jechało.

Zmęczyła mnie ta wycieczka (a przecież trasa bardzo łatwa), przez samą końcówkę. Na ostatnich kilometrach przyśpieszyłam, na dodatek pod górę było i są efekty. A to wszystko po to, aby zdążyć do pierogarni przed zamknięciem. 

 

 

 

Pod Górami Sowimi 2…

Ciąg dalszy wykorzystywania uroków wrześniowego lata, kolejna rowerowa wycieczka. Przejechaliśmy 21 km. Czyli tak sobie słabo. Część szlaku dobrze znana, część to nowość. Jeden podjazd, który na początku wydawał się trudny, a okazał się całkiem łatwy. Poza tym płasko lub z górki.

 

 

 

Spacer po pagórkach…

                                

Piękny był ten weekend, pogodowo. Nie dało się go nie wykorzystać. Zrobiliśmy sobie wczoraj małą wycieczkę. To nie były jeszcze góry, ale takie tam zwyczajne pagórki. Trasa też dość krótka, bo około 10 km.

Mam jednak bardzo dzielne dziecko. Niby maruda a tu okazało się ponownie, że nie. Siedział grzecznie w nosidełku, przez całą trasę. Trochę też pospał.               

Szkoda, że nie udało nam się wejść na wieżę widokową (widok byłby niezły), remont. Daleko nie mamy, może kiedyś tam się wybierzemy.

W pewnym momencie o mały włos nie zgubiliśmy szlaku, bo jakiś idiota pozakrywał (zapewnie złośliwie) oznakowania.