Wycieczka
wymyślona na poczekaniu. Tak, żeby dało się dojechać, przejść
bez problemu i wrócić przed zmrokiem. Na ”centrum” Gór
Stołowych jeszcze za wcześnie (brak dojazdu, trzeba poczekać do
czerwca), dlatego tylko delikatnie zahaczyliśmy o nie.
Trasa,
w przeciwieństwie do tej sprzed tygodnia, prawie pozbawiona widoków.
Do tego, jeśli nawet jakiś punkt widokowy się trafił, to i tak mało
co dało się zobaczyć, przez mgłę.
Fajny las, szczególnie w
jednym miejscu, trochę skałek (też niedużo), kilka km
znienawidzonego asfaltu i brak turystów (nie licząc pary w wieku
nieco wyższym niż średni), to to takie najkrótsze z możliwych
podsumowanie.
Wychodzimy z Polanicy...
A potem las...
Sporo tych mrowisk tam jest...
Tak
wygląda spory odcinek szlaku, błoto powyżej kostek. Jeszcze "ciekawiej"
zapewne jest po dużych opadach deszczu. Kto by się tam jakimiś
turystami przejmował. Na szczęście dało się to ominąć, zbaczając kilka
metrów w bok. Nie ma to jak łażenie po krzakach.
W
tym wąwozie było pięknie, nie licząc zwałów śmieci. Na górze przebiega
droga, przy której, jak łatwo się domyśleć, zatrzymują się "kulturalni"
Polacy i pozbywają się niepotrzebnego "dobytku".
I
tu się "kończy" szlak... Suchą nogą na pewno się nie przejdzie. Może
cyrkowiec dałby radę po tych gałęziach albo kamieniach, ale raczej
wątpię. Nie wiem, jak jest podczas letniej suszy, może łatwiej. Dało się
na szczęście to obejść, najpierw kawałek wzdłuż strumyka, potem
wspinaczka pod górkę, do drogi.
Cofnęliśmy się trochę, bo...
Cygański Wąwóz chciałam zobaczyć, myślałam, że będzie ciekawszy...
Punkt widokowy. I znowu ta mgła...
Posiedziałoby się tam dłużej, ale czas gonił...
Przejście na skraju łąki... Tu było miło, ale...
Po
chwili nastąpiła niefajna "niespodzianka", bo łąka się skończyła i
pojawiły się krzaki, błoto, chlupanie pod nogami i wijący
mikrostrumyczek, który trzeba było kilka razy przekroczyć. Nie wiem, czy
tam tak zawsze jest, czy tylko po deszczu.
Wreszcie koniec "bagien"...
Tu tak jakby zgubiliśmy szlak, szliśmy obok, ale wkrótce się odnalazł.
Znowu pojawił się las...
Znajome skały...
Kilkadziesiąt metrów wcześniej zaczął się znienawidzony asfalt.
A ten odcinek drogi (przez Złotno) dobrze mi znany z wycieczek rowerowych.
Ponownie jesteśmy na łąkach...
Schodzimy do Dusznik...
